Rozdział 31

 Zaczął się grudzień. Na dworze wszędzie leżał śnieg. Siedziałam na swoim łóżku, w grubym norweskim swetrze, marząc, żeby wypić kubek gorącej czekolady. Byłam w pokoju sama, bo Sam poszła na randkę, Maddy też, a Kate powiedziała, że musi coś załatwić. Oczywiście wiedziałam, że to coś nazywa się William Czarnecki. 

 Drzwi do sypialni otworzyły się. Stała w nich Madeline cała we łzach. 

- Mój Boże, Maddy!- zawołałam, wstając. Podeszłam do niej i objęłam ją.- Co ci się stało?

 Moja przyjaciółka nie odpowiedziała tylko zaczęła jeszcze bardziej płakać. Pociągnęłam ją na łóżko, na którym usiadłyśmy. 

- Spokojnie, Maddy- powiedziałam. Dziewczyna nawet nie popatrzyła na mnie, tylko nadal szlochała. - Maddy, proszę cię,powiedz co się stało.

 Maddy podniosła wzrok. Patrzyła mi prosto w oczy, a potem wyjąkała:

- L-Luke.

- Co on zrobił?- zapytałam, choć wiedziałam, jaka będzie odpowiedź.

- Zerwał ze mną.

- Nie płacz, Maddy- powiedziała Kate, która przyszła piętnaście minut temu. Opowiedziałam jej, co się stało bo Maddy nie była w stanie. - To był głupek. Nie powinnaś marnować łez na opłakiwanie kogoś takiego!

 W tej chwili weszła Samanta. Widząc zapłakaną Maddy, podbiegła do niej i zaczęła się pytać co się stało. Musiałam jej wszystko wyjaśnić. Sam przytuliła przyjaciółkę, mówiąc jej jakieś słowa pocieszenia. 

 Mijały godziny, a my zamiast się uczyć, próbowałyśmy rozweselić Madeline. Nic jednak nie pomagało. Około godziny dwudziestej Maddy nadal płakała, a nam skończyły się chusteczki do nosa. Nie mogłam patrzeć jak cierpi. Wyszłam z pokoju.

Szłam korytarzem, mijając różnych uczniów i nauczycieli. Kilka osób chciało ze mną pogadać, ale nie miałam ochoty na pogaduszki. Szłam powoli, nie zwracając na nic uwagi, kiedy go zobaczyłam. Siedział sobie spokojnie na ławce w otoczeniu jakiś dziewczyn młodszych ode mnie. Miałam to zignorować, ale kiedy zaczął się z jedną całować, coś we mnie pękło.

- LUKE!- wrzasnęłam. Na dźwięk swojego imienia odwrócił się i popatrzył na mnie. Chyba mnie nie poznał, bo zaczął się uśmiechać. Podeszłam do niego i już miałam na niego się wydrzeć, ale on powiedział:

- No cześć, mała!- Miałam ochotę go zabić za małą. Jedynie Will i Percy mieli prawo tak do mnie mówić! A już na pewno nie on! - Dowiedziałaś się, że znów jestem wolny i przyszłaś się umówić?

 W tej chwili poczułam ogromną chęć rzucenia się na niego. Co Maddy w nim widziała? No dobra, był przystojny, ale gdyby mój chłopak miał takie teksty, to bym od razu z nim zerwała. Powstrzymałam się jednak od wydrapania mu oczu i powiedziałam:

- Nie, nie mam zamiaru się z tobą umawiać. Tak się składa, że jestem przyjaciółką Madeline. - Skrzywił się, gdy wypowiedziałam jej imię. - Tak, Maddy. Pamiętasz ją jeszcze? Wiesz, na twoim miejscu zachowałabym resztki godności i zaczekała chociaż jeden dzień do całowania się z innymi dziewczynami!

 Luke gapił się na mnie ze zdziwieniem. Po chwili milczenia, warknął:

- To chyba nie twoja sprawa, co? Mogę się całować kiedy chcę! 

 Dziewczyna, z którą się wcześniej całował, popatrzyła na mnie.

- Chyba nie do końca rozumiem- powiedziała, co mnie nie zdziwiło. Wyglądała na taką, co wiele rzeczy nie rozumie. - Co to za Maddy? I dlaczego miałby czekać jeden dzień? Jesteśmy parą od tygodnia.

 Dopiero po chwili zrozumiałam, co się dzieje. Luke zdradził Maddy i to z jakąś pustą lalunią. Miałam nadzieję, że moja przyjaciółka się o tym nie dowie, bo serce chyba by jej pękło. 

- Nie wiesz kto to Maddy?- zapytałam ją. - To dziewczyna, z którą Luke dzisiaj zerwał.

 Trochę jej zajęło, żeby to zrozumieć, ale w końcu z jej ust wydobył się krzyk. Popatrzyła na chłopaka z nienawiścią, uderzyła go w twarz i uciekła. Uśmiechnęłam się i również odeszłam.

- Dlatego proszę was, żebyście jej nic nie mówili- oznajmiłam. Siedziałam w sypialni i przed chwilą opowiedziałam o wszystkim Katherinie i Sam. Maddy spała na swoim łóżku. 

- Jasne- odpowiedziały na raz. Uśmiechnęłam się do nich.

- Może jutro w końcu przestanie płakać- powiedziałam z nadzieją, a ona przytaknęły. Siedziałyśmy przez chwilę w milczeniu. W końcu Kate wstała i oznajmiła. 

- Muszę iść coś załatwić.

- A co?- zapytałam. Dostrzegłam, że na jej policzkach pojawiły się rumieńce.

- A nic ważnego.

- Aha. A mogłabyś zawołać Willa. Muszę mu coś powiedzieć.

 Wiem, jestem podła, ale tak bardzo chciałam to zrobić.

- Ja...- Jej rumieńce stały się jeszcze większe. Stłumiła śmiech.- Ja nie sądzę, żebym go spotkała.

Po tych słowach wyszła, żebym przypadkiem jeszcze czegoś nie powiedziała.